Potosi - De hoogste stad van de wereld, bij aankomst na een busrit uit Sucre van slechts 6 uur met een fantastisch uitzicht. We reizen overdag, want dat is veiliger en we kunnen lekker naar buiten kijken. De bus is erg koud zo vroeg in de ochtend, maar na de lunch warmt het lekker op. We gaan van 2750 meter naar 4060 meter en dat merken we, we voelen ons alsof we een jetlag hebben en een beetje dronken zijn. Pff dat hakt er in, we besluiten rustig aan te doen. We bezoeken wel nog even de Boliviaanse 'munt', La Casa de Moneta, want deze is de volgende dag dicht door een feestdag. En we boeken een tochtje door de mijnen de volgende dag bij Big Deal tours, een organisatie met ex-mijnwerkers die rondleidingen geven door de mijnen. Het is enorm koud en gelukkig heeft één van de kroegjes zelfs glühwein, hmm daar warmen we van op. We liggen vroeg in ons ijskoude bed, want de tour start vroeg. Gelukkig moeten we vroeg naar bed want door de christelijke inslag van het hotel waar we verblijven gaan de deuren om 23:00 dicht om pas de volgende ochtend weer open te gaan. Nog nooit meegemaakt!

Op naar de mijnen, met de bus naar de miners-market waar we cocabladeren, frisdrank én dynamiet kopen voor de mijnwerkers. Na de aankoop van de cadeautjes voor de mijnwerkers gaan we naar een plek waar we onze pakken aankrijgen; laarzen, een broek, een jasje, een tasje voor de cadeaus en de camera en natuurlijk de helm met lamp. Nu zijn we er klaar voor. We gaan eerst naar de fabriek waar de mineralen (zoals zilver en andere metalen) gescheiden worden van de stenen. Daarna rijden we naar de berg die Potosi zo rijk heeft gemaakt. Een aantal jaren geleden heeft de overheid de mijnen opgegeven en teruggegeven aan de mijnwerkers, met alle gevolgen van dien. De mijnwerkers werken alleen of in kleine groepjes in de berg. Niemand houdt in de gaten waar alle gangen lopen. De berg is inmiddels een gatenkaas en er wordt gezegd dat gedeeltes al op instorten staan. Spannend dus! Voor Floor is dit met name een uitdaging aangezien zij niet zo dol is op kleine ruimtes. We gaan met een groepje van 8 de mijn in, al gauw komt er een karretje vol stenen voorbij en springen wij van het spoor af om deze te laten passeren. Kruipend door nauwe gangetjes en langs vele mijnwerkers volgen wij een route door dit gangenstelsel. We moeten 3 trappen van 4 meter per stuk beklimmen om op een ander niveau te komen, tijdens de klim zien we dat de ladders met niet meer dan een touwtje of een spijker vast staan. Een heerlijk geruststellende gedachte en Floor vindt het allang niet meer leuk. Langs een stuk met doorgezakte balken en eindelijk zien we weer licht aan het eind van de tunnel. Dat hebben we gelukkig weer overleefd.

De rest van de dag doen we rustig aan en regelen bustickets voor de volgende morgen naar Tupiza. Het is een feestdag in het dorp en er is zelfs een groot vuurwerk. We gaan lekker uiteten en ontmoeten daar ook nog een leuk Frans stel. We gaan nog naar een typisch Boliviaanse bar om een typisch Boliviaans drankje te drinken: warme Singani, met citroen, water en suiker, maar laat kon het niet worden want we moesten weer om 11 uur binnen zijn. Wel jammer want het was erg gezellig. Om 3 uur ‘s nachts werden we wakker door een gast van het hostel die niet op de hoogte was van het strakke deurbeleid van het hostel, alleen was de eigenaresse van het hostel niet van plan hem binnen te laten. Resultaat dat het hele hostel wakker was en wij niet meer konden slapen. Om 7 uur zaten we brak door een nacht zonder slaap in de bus op weg naar Tupiza.

In Tupiza gaan we op Uyunitour- en hosteljacht, we vinden een hotel zonder elektrische douche wat een verademing is. De elektrische douches in Zuid-Amerika zijn vreselijk; als je de douche al warm krijgt is het meestal een mini straaltje en heel heet. Als je de knop 1 mm verschuift is de douche meteen koud. En dan krijg je nog schokken van de knoppen die direct aangesloten lijken te zijn op het stopcontact, weer levensgevaarlijk dus! Puur geluk dus om een goede douche te vinden. 's Avonds gaan we uiteten met twee Frieze jongens en na het eten willen we opzoek naar een lokale bar om een drankje te drinken. Dat is er dus niet in Tupiza, na drie rondjes door het stadje komen we bij een pizzeria waar we gelukkig nog iets mogen drinken, maar niet te lang....

We slapen heerlijk in onze luxe maar nog steeds ijskoude kamer, verwarming is een luxe die ze hier niet kennen. Maar het bed is top en er zijn genoeg dekens. Na een heerlijk ontbijt hakken we de knoop door waar we de tour willen boeken. We wandelen naar het kantoor als we onderweg het meisje tegenkomen van de tour waar we niet willen boeken, ze haalt ons over om nog even te komen praten. We onderhandelen stevig en krijgen een goede prijs voor de tour. Dus toch maar bij haar geboekt. We willen nog wat wandelen in de omgeving die prachtig is. Op het centrale plein komen we Inge tegen die we ook al in Sucre hadden ontmoet. Zijn was nog opzoek naar een tour en wij wisten dat we pas 4 mensen in de jeep hadden dus dat er vast nog wel één bij kon. Gelukkig kon het en leverde dat ons ook nog een korting op. We gaan wandelen in de omgeving en spreken met Inge af dat we samen gaan eten die avond. De wandeling is prachtig en met de hulp van een vriendelijke man kwamen we ook nog eens op de plek waar we naar toe wilde. Het was een prachtige plek waar, als het in een ander land had gelegen, meteen een toeristenparadijs van zou zijn gemaakt. Niet in Bolivia, de prachtige plekken in het land zijn ontelbaar en overal. Het land zou een stuk populairder zijn als het door de grote hoogte niet zo koud zou zijn.

We bereiden ons nog even voor op de lokale makt voor de ijzige koud van de Uyuni-tour, -20 is ons voorspeld! Dus mutsen, sokken, thermoshirts en -broeken gekocht. De keuze van het restaurant 's avonds is meer afhankelijk van hoe warm het restaurant voelt dan van de kaart. In een restaurant houden we vaak ook onze jas aan, gezellig! We duiken vroeg ons heerlijke bed in, maar eerst even onder de geweldige douche!

We moeten om 7 uur bij het kantoor zijn voor onze 4 daagse tour door het bijzonderste stukje van Boliva langs vulkannen, gebergtes, meren en andere landschappen om na 4 dagen te eindigen in het wereldwonder de grootste en hoogst gelegen zoutvlakte: de Salar de Uyuni. Ondanks dat we om 7 uur zouden vertrekken gaan we natuurlijk pas tegen 9 uur weg, lekker frustrerend die zuid-Amerikaanse tijd! Maar als we weg zijn, zijn we binnen no-time in een hele andere wereld. We zijn met een groep van 9 en met twee jeeps. Wij zitten met Inge en twee Franse meiden in de auto. De hele tour zal voornamelijk bestaan uit in de auto zitten, maar al snel blijk dat geen straf. We slingeren de bergen in over stoffige wegen en zien het ene prachtige uitzicht na het andere. Het landschap wisselt razend snel. Langs rode bergen met fris groene begroeiing gaan we al snel boven de boomgrens gaan waar ontelbare lama's en vicunias van kleine plukjes gras knabbelen.

We stoppen soms voor foto's maar vaak is het zicht uit het raam genoeg. We rijden door bevroren rivieren en stoppen in een dorpje waar we lunchen. We hebben een chauffeur en een kokkin die fantastisch voor ons zorgen. We rijden weer verder naar een verlaten dorp waar de Spanjaarden vroeger goud vonden, maar nu verlaten tegen de heuvel ligt. De Bolivianen uit de buurt geloven dat het er spookt dus komen hier in het donker nooit. We hebben de jeeps echt nodig want echte wegen zijn er niet, hobbelend over het spoor van een andere auto rijden we dwars door het landschap. Een bevroren rivier was echter te diep voor onze auto en voor we het wisten zaten we vast en konden geen kant meer op. Gelukkig was er de andere jeep die ons te hulp kwam om ons er uit te trekken. We moesten allemaal helpen door op de bumper van de andere auto te gaan staan en te hangen. Gelukkig kwam de auto los en konden we onder groot gejoel van de hele groep weer verder rijden. De laatste stop van de eerste dag is bij een meer op 4855 meter hoogte. Na een lange dag kwamen we om 7 uur in ons hostel aan waar we de nacht door zouden brengen. Tot onze opluchting waren er redelijk normale bedden en we konden binnen eten. David zette een muziekje op en de hele groep verzamelde zich met alle warme kleren aan bij de eettafel. We kregen hete thee en koekjes terwijl we wachten op het diner. Het was erg koud, maar ook gezellig dus na het eten doen we nog een potje UNO en gaan pas om 11 uur slapen. Ondanks de kou, de thermometer binnen gaf -6 aan. Ja een tour is Bolivia is naast mooi ook een beetje afzien. We kruipen onze slaapzakken in en begraven ons nog onder een aantal extra dekens, eigenlijk was iedereen vrij snel wel weer warm en toen we 's ochtends wakker werden hadden we goed geslapen.

Onze lieve kokkinnen hadden een lekker ontbijt klaargezet, maar eerst de backpacks weer boven op de auto gegooid waar gids Andres dit allemaal vakkundig vastzette. We merken dat niet iedereen de hoogte goed kan verwerken, twee mensen uit de groep voelen zich niet zo goed en misselijk door de grote hoogte. We komen voor de volgende twee dagen niet meer onder de 4000 meter en als hoogste punt bijna tegen de 5000 meter. We rijden verder en stoppen bij een bevroren meer voor foto's met op de achtergrond bergen met besneeuwde bergtoppen. De weg vervolgd door de vallei van Dali met de bijzondere kleuren en de bijzondere rotsformaties. We klikken de ene naar de andere foto, het is allemaal zo mooi en uniek. Nog meer meren waaronder de laguna verde, die helaas bevroren was dus we hebben de bijzondere groene kleur niet kunnen zien. Op de helft van de tweede dag mag de badkleding aan want dan kunnen we opwarmen in het hete water van de hotsprings, de vulkaan houdt dit badje warm. We hebben uitzicht op flamingo's die in het meer staan. Na de lunch nog meer aardwarmte maar nu geisers die warme stinkeden stoom de koude lucht in bliezen. Aan het einde dag twee nog een bijzonder natuurverschijnsel, we stoppen bij laguna colorado en zien meteen waarom deze zo heet. Het hele meer is knal rood door de algen in het water en is gevuld met tientallen knalroze flamingo's, ondanks hun tropische uiterlijk leven zij op deze koude plek. Wederom heel veel foto's verder zaten we in het hostel na te genieten van de dag. Eén meisje uit de groep wordt de hoogte te veel en ligt ziek op bed, de hoogte is lastig voor iedereen, maar eten en genoeg drinken helpt. Omdat we het leuk vonden hadden we een fles lokale drank (Singani) genomen om 'op te warmen'. Na het diner hebben we samen met de groep, de chauffeurs en de kokkinnen een drankje gedronken, heel gezellig en met een vrolijk Braziliaans muziekje leek het bijna warm. We hebben die avond weer prima bedden en genoeg dekens dus ondanks de kou hebben we weer lekker geslapen.

De derde dag is het minst interessant, weer veel meren, vulkanen, bijzondere rotsen en natuurlijk weer veel lama's. De uitzichten zijn weer geweldig, maar ook wij merken dat je na zo veel moois het bijna niet meer kan verwerken (kan het nog verwender...?). Wel nog langs een meer met duizenden flamingo's en met op de achtergrond een enorme vulkaan, het kan niet anders dat je hier van onder de indruk bent. We passeren nog een kleine zoutvlakte en bezoeken een oude begraafplaats van voor de Inca tijd. We rijden door naar de Salar de Uyuni, de eerste blik op de zoutvlakte is een reepje wit tussen de bergen en de gewone grond, als we dichterbij komen wordt de omvang duidelijk 2000 km2 zout. Het bezoek moet nog wachten tot de volgende dag, we slapen die nacht met heel veel andere tourgroepen in een hotel helemaal gemaakt van zout. Stoelen, tafels, bedden, banken, de muren zelfs het cement van de muren is van zout. Heel leuk, koud maar wel een warme douche na twee dagen. Maar zelfs hier hebben we lekker geslapen, gelukkig zijn alle horrorverhalen van andere toeristen die niet konden slapen door de intense kou ons bespaard gebleven. Niet dat het niet koud was, want hier is het waarschijnlijk rond de -15 graden 's nachts.

Op de laatste dag van de tour gaan we om 5 uur op om de zonsopgang vanaf Isla del Pescado te bekijken. We rijden in het donker over de zoutvlakte en zien langzaam een reepje licht verschijnen. In enorme kou met wederom alle kleren aan en mutsen en handschoenen beklimmen we de berg op het eiland. Het eilandje is gevuld met duizenden enorme cactussen die David en Inge met name erg interessant vonden, tja ieder zijn hobby. Doordat het zo koud is, is het moeilijk om van het moment te genieten. Maar het uitzicht is geweldig, om het eiland alleen sneeuwwit, maar het is natuurlijk allemaal zout. Als we weer afdalen staat er bij de jeep een heerlijk ontbijtje met zelfgemaakte cake klaar en een warm kopje thee. Gelukkig begon de zon weer wat warmte af te geven. De volgende stop is midden op de zoutvlakte met aan alle kanten alleen zout voor de: Foto's Loco's, de gekke foto's met optisch bedrog. Dansend op de vlechten van een Boliviaanse vrouw, zittend op een verbanddoos, kruipend uit een ei etc. De omgeving is zo wit en de lucht zo blauw, het is een surrealistische omgeving.

Na een bezoek aan de plek waar het zout voor consumptie gewonnen wordt en langs nog een hotel van zout gaan we voor de laatste keer lunchen voor we naar Uyuni gebracht werden. De rest van de groep reist meteen die avond door naar La Paz, maar samen met Inge besluiten we een nacht door te brengen in Uyuni.

We kijken naar voetbal en zoeken een restaurant waar we warm bij de openhaard kunnen zitten, ook hier blijft het ijskoud. Dus ook hier duiken we 's avonds bibberend onder de 5 dekens. De volgende dag doen we niets behalve uitslapen, rondhangen in het dorp en weer voetbal kijken. Er is in Uyuni niets te doen dus dat is verplicht ontspannen. We gaan pas om 8 uur met de bus naar La Paz dus we kunnen gelukkig nog wat eten voor we gaan. Weer wordt de keuze van het restaurant bepaald door het feit dat het er warm is door een grote pizza oven. In de bus is het wel warm en voor een busreis van 9 euro voor 10 uur krijgen we zelfs nog een schoongewassen deken. De weg naar La Paz is echter erg hobbelig en houdt voornamelijk Floor wakker. Een raar verschijnsel in de bussen is dat ze binnen wel verlichting hebben, maar zodra ze gaan rijden gaan alle lampen subiet uit en de Boliviaanse muziek aan, maar het is dus wel de bedoeling dat je de hele weg slaapt.

Om 6:00 hobbelen we La Paz binnen. Inge is al eerder in La Paz geweest en adviseert ons naar het populaire partyhostel Loki te gaan. Wij vinden er helaas geen kamer, maar gaan naar een hostel verderop. Vlakbij het plein waar het Congres zit, ons hotel bevond zich achter een politieblokkade dus we moeten elke keer langs de hevig bewapende politie om naar ons hotel te komen, lekker veilig dus. Op de 4^e verdieping en geen lift, hijgend beklimmen we de trappen. 4 trappen in Nederland is soms al veel, maar op deze hoogte voelen we ons alsof we een marathon hebben gerend. Na een douche en ontbijt besluiten we een markt te bezoeken, maar we voelen ons een beetje moe door de hoogte en de reis dus gaan lekker slapen. 's Middags spreken we weer af met Inge voor een late lunch en gaan 's avonds naar de bar van Loki om een borrel te drinken, ook brengen we nog een bezoek aan hostal The Wild Rover een paar deuren verderop, waar een kerstfeestje gaande was, een beetje vreemd maar wel gezellig.

We slapen lekker uit en gaan dan naar het coca-museum. Coca kauwen is een gebruik in Bolivia waar veel mensen gebruik van maken. Maar omdat van coca ook cocaïne wordt gemaakt is het lang niet zo onschuldig als we dachten. We lezen in het museum hoe coca in Bolivia wordt gebruikt en welke problemen en geld het oplevert in de westerse wereld. Wel interessant dus. Na deze culturele uitspatting gaan we naar de markt om spullen te kopen voor een themafeestje in Loki van die avond (moulin rouge). Het feestje 's avonds is erg geslaagd, maar het was natuurlijk laat geworden. Dus maar weer een beetje uitslapen. In La Paz zijn we eigenlijk voornamelijk een beetje lui. Voor de volgende dag boeken we een down-hill-mountainbike tour over de Death Road vlak bij La Paz en boeken we een vliegticket naar de Boliviaanse jungle bij Rurrenabaque. We kijken de EK finale in een Nederlands café en gaan verstandig vroeg naar bed want we hebben alle energie nodig voor de volgende dag.

Om 7 uur staan we voor het kantoor van Barro Tours, we mogen plaatsnemen in een minivan waar de mountainbikes al op het dak staan. We rijden een uurtje tot de start op 4700 meter. We maken ons klaar en krijgen van de organisatie beschermende kleding, knie- en elleboogbeschermers en een motorhelm daarnaast krijgen we uitleg over de fiets.

Dan is het tijd om te gaan. De eerste 30 km is over asfalt dus we scheuren na een tijdje zelfverzekerd naar beneden. Wat het spannend maakt is dat naast de honderden meters diepe kliffen er ook gewoon verkeer rijdt. Onderweg maken we wat stops voor foto's en na een ontbijtje laden we de fietsen weer op de bus, want vanaf hier gaat de weg 8 km omhoog. De volgende stop is waar we voor gekomen zijn: The Death Road, berucht door alle ongelukken die gebeuren en gebeurd zijn. Vrijwel allemaal dodelijk door de verticale kliffen die honderden meters hoog zijn. De weg is sinds 2007 ‘gesloten' omdat er een nieuwe weg gebouwd is. De gids gaf nog een korte briefing en toen konden we gaan. Achter elkaar aan, de één wat sneller dan de ander. Onderweg weer stops voor foto's en een bizar snackmoment op een punt waar meerdere toeristen tijdens deze tocht zijn overleden. Drukt ons weer met de neus op de feiten dat het naast leuk ook wel gevaarlijk is. Na 4 uur komen we 3,5 km lager aan, waar het klimaat tropisch te noemen is. Als beloning voor het harder werken stond er een lunch voor ons klaar, een douche en voor wie wilde een duik in het zwembad. We gaan niet met de groep meet terug naar La Paz maar blijven nog 2 nachtjes in Coroico waar we hebben afgesproken met Inge. Bij hotel Esmeralda zouden we elkaar ontmoeten. Wat we niet wisten was dat het hotel boven op een berg was, met de backpacks en de nodige km in de benen geen pretje. Gelukkig had Inge zich ook aan de klim gewaagt en zat daar lekker in het zonnetje op ons te wachten. Het hotel was meer dan prima en een zwembad maakt het plaatje helemaal compleet. We nemen een wit wijntje met uitzicht op de Death Road, toch wel een beetje trots. Het diner in het hotel verloopt een beetje vreemd door een dronken ober die niet meer op zijn benen kon staan laat staan een bestelling op te nemen.

Als we wakker worden is het al lekker warm, korte-broeken-weer! Een verademing na zo veel kou. Na een lekker ontbijt, brengen we eerst de was weg en gaan dan een wandeling maken door de omgeving naar een waterval. Het pad wat we nemen is al een tijd niet gebruikt en dus erg veel planten en weinig pad. Halverwege konden we ook niet meer terug dus maar dwars door de bosjes... Onder de schrammen kwamen we alle drie aan het einde van het pad. De waterval hebben we nooit gevonden. Gelukkig was er een andere weg terug naar Coroico. Bij het hotel nog lekker bij het zwembad gezeten en een boekje gelezen. Lekker ontspannen.

Na wederom een heerlijk ontbijt met nu een andere dronken bediende (het schijnt bij het hotel normaal te zijn om heel dronken rond te wandelen) gaan we richting busstation waar we per minibus weer terug gaan naar La Paz. We verblijven nu wel in het partyhostel Loki. En we gaan dan ook naar de gezellige bar en Inge en David doen mee met een wedstrijdje poolen. Dan nemen we na 10 dagen samen reizen afscheid van Inge, zij reist door naar Copacabana. Laat naar bed en vroeg weer op want we vliegen die middag naar de Jungle.

Het is voor het eerst in weken een beetje bewolkt, we moeten even wachten op het vliegveld tot we mogen instappen. Het blijkt een mini vliegtuigje te zijn met slechts 19 plaatsten. Iedereen heeft altijd een plaatsje aan het raam. Al bij het opstijgen blijkt het een spannende vlucht te worden en de wolken en de turbulentie doen hun werk. David vond het met name heel eng en voor de zoveelste keer in Bolivia dachten we dat ons laatste uurtje had geslagen. Gelukkig landen we met klamme handen en klotsende oksels na 45 minuten in Rurrenabaque

. Lekker warm en gelukkig zonnig! We vinden een hostel en verkleden ons meteen in korte broek en T-shirt. We gaan opzoek naar een 3-daagse tour naar de jungle. De prijsverschillen zijn enorm en besluiten een risico te nemen door de goedkoopste tour te boeken. We verwachten niets dus dan kan het ook niet tegenvallen. We eten die avond heerlijk bij een Italiaan, drinken een gratis drankje want we hadden een couponnetje en gaan lekker slapen onder één laken ipv 5 dekens!!

De jungletour gaat beginnen. Met een tasje met spullen en de grote backpacks bij het hotel gaan we met een bootje op pad naar ons 'kamp' in de jungle. We moeten eerst entree betalen voor het park en dan gaan we 3 uur stroomopwaarts. Mooie uitzichten en zelfs een capibara, als we ergens aanleggen blijkt dat hier het kamp is. Een klein stukje door de bosjes en dan zijn we er. De lodge zoals ze het noemen is niet meer dan een aantal open gebouwen met daaromheen muskietengaas. We zien hier toevallig twee mensen die we in onze groep hadden tijdens de Uyuni tour. Zij gaan helaas die middag alweer weg. We blijven over met een Italiaan en een Argentijnse in het kamp. We gaan met onze gids Erlan na de lunch de jungle in. Gelukkig hebben we laarzen aan want het is nogal nat. We zien naast heel veel spinnen ook een miereneter in een boom. De nacht safari gaat helaas 's avonds niet door want het onweert. We hebben een gezellig maar vermoeiend gesprek in het Spaans met de twee andere gasten. Zij spreken nauwelijks Engels en wij nauwelijks Spaans dus wel een uitdaging, maar ook een gratis lesje!

Het heeft de hele nacht geregend, en 's ochtends houdt het nog even aan. Gelukkig voel je de regen niet in het bos, maar de poncho's moeten wel aan. De volgende dag heeft gids Erlan bedacht dat we voor de lunch niet terugkeren bij de lodge maar dat we diep de jungle in zouden gaan met lunchpaketje mee. Het leuke aan Erlan is dat hij het liefst niet op het pad loopt en het liefst dwars door rivieren, over bomen en door dichte struiken! David vindt het helemaal leuk, Floor wat minder. Survival is misschien toch iets meer voor mannen. Na 4 uur lopen gaan we lunchen op een geïmproviseerde tafel. De terugtocht is lang en gelukkig met iets minder water. In de lodge zijn we nu echt de enige gasten. Na de wandeling krijgen we thee, koekjes en popcorn en we krijgen een mega uitgebreid diner. Met 3 personeelsleden op 2 gasten is het bijna 5 sterren aandacht. Het regent 's avonds weer dus weer geen nachtwandeling.

De laatste dag eindelijk weer lekker weer, we dachten dat Erlan een uurtje wilde gaan wandelen, maar dat werden er drie. David genoot wederom en Floor slenterde er mopperend achteraan 'ik ben er helemaal klaar mee!', gezellig! Ook tijdens deze wandeling werd het pad niet gevolgd. Na nog een beetje sieraden geknutseld te hebben gaan we met een bootje naar een uitkijkpunt. Na een korte wandeling zien we verschillende ara's nestelen in een rots. We lopen verder en krijgen van onze gids strepen op ons gezicht en lichaam 'als echte Indianen'.

Daarna lopen we naar het uikijkpunt met een prachtig uitzicht over Madidi National Park (de jungle) met verschillende paartjes ara's die hier overheen vliegen. Dan gaan we terug met de boot naar Rurrenabaque. Het einde van de tour. Gelukkig staat hier een warme douche op ons te wachten.

De volgende middag vliegen we terug naar La Paz, gelukkig verloopt deze vlucht een stuk voorspoediger. Er zijn geen wolken en we kunnen zelfs genieten van het uitzicht. Nadat we onze bagage hebben gepakt springen we in een taxi naar de plek waar de bussen vertrekken naar Copacabana, onze laatste bestemming van Bolivia. Na 3 uur komen we aan in Copacabana, we vinden een hotel en gaan uit eten. Het hoogte verschil van 3200 meter met Rurrenabaque voelen we wel en na het eten gaan we lekker naar bed. De volgende dag gaan we met de boot naar Isla Del Sol. Omdat we nu eindelijk eens Bolivia uit moeten besluiten we hier niet te overnachten. We hebben de sloomste boot van alle en ons plan om van noord naar zuid te lopen zien we bijna in rook op gaan. Het is 4 uur wandelen en we hadden maar 4.15 uur om de laatste boot te halen. We wagen het er op en beginnen aan een pittige wandeling, maar wel zo mooi. Met uitzicht aan alle kanten op Lake Titicaca.

Dit meer is enorm en het hoogste (hoe kan het ook anders) op de wereld! We genieten en komen met verbrande koppen gelukkig op tijd aan voor de boot. We zitten nog even lekker in de zon met een Nederlands stel en gaan voor het laatst bij een Boliviaans restaurant eten.

En dan is het echt voorbij, om 9 uur ‘s ochtends gaan we met de bus naar Cusco en binnen een kwartier zijn we de grens over. Ons geliefde Bolivia uit. Na 5 weken zijn we erg gehecht geraakt aan dit prachtige diverse land met haar lieve mensen. Met pijn in ons hart nemen we afscheid en rijden in 10 uur door naar de grote stad Cusco waar we nu zijn. Ook hier staat weer van alles op het programma. Een tour naar Machu Pichu is al geboekt. De laatste weken gaan in, we kunnen niet geloven dat de tijd zo snel is gegaan. Nog 5 weken heel erg genieten....

Liefs David & Floor