Na aankomst op het busstation van Cusco gaan we met een taxi richting het centrum, zoals gewoonlijk zouden we dan een kamer zoeken. Het bleek hier iets lastiger, of het was vol of het was veel te duur. Uiteindelijk na heen en weer gereden te hebben tussen verschillende hotels hadden we er eindelijk één gevonden. Gelukkig niet te duur, maar verder was er niets positiefs over te zeggen. We gaan snel nog wat eten en daarna naar bed. De volgende dag zouden we een ander hostel zoeken. Bij het eerste hostel wat we binnen stapte hadden we meteen beet. Millhouse, een splinter nieuw hostel met heerlijke bedden en een goede douche. Omdat ze nog bezig waren met de verbouwing kregen we ook nog een korting en we mochten meteen gratis ontbijten in de bar. Kan het beter? We konden dus eerder dan verwacht de stad verkennen d.m.v een wandeling op basis van een plattegrondje lopen we een rondje. Ondertussen boeken we nog een dagtocht naar de Sacred Valley én een 5 daagse trekking (wandeling) naar de Salkantay berg en eindigend bij de Machu Picchu. Een goede deal, dus we trakteren onszelf op een lekker kopje koffie van de Starbucks. Vanaf het balkon zien we een enorm protest ontstaan. In Zuid-Amerika zijn ze dol op protesteren, maar dit protest was wel erg groot. Met brandende kruizen en doodskisten liepen ze over het centrale plein ondertussen werden er ook kleine bommetjes gegooid. De bedoeling van het protest werd ons niet helemaal duidelijk, maar we waren blij dat we er niet midden in belanden. Snel vervolgen we onze route door de stad ver van het protest vandaan. We gaan 's avonds luxe uiteten, alhoewel in een luxe restaurant waar we voor de goedkope lunchdeal mogen eten, we blijven wel backpackers!

Om 9 uur de volgende ochtend gaan we met een bus vol toeristen naar de Sacred Valley. We hebben al vaker dit soort toertjes gedaan en het komt er altijd op neer dat je te veel tijd moet besteden bij een 'tourist trap' zoals een winkeltje en een markt, en minder tijd kan besteden bij de échte highlights. We bezoeken de Inca ruïnes van Pisac en Ollantaytambo en bezoeken een kerk in een klein stadje. De rest van de tijd zitten we in de bus, lunchen en hangen rond bij een winkeltje en wat lama's. Een rustige besteding van de dag en omdat we deze tour toch soort van gratis hebben gekregen door de deal met de andere tour, vinden we het allemaal niet zo erg.

Eenmaal terug in Cusco kopen we nog wat lekkere dingen voor de 5-daagse trekking en moeten we naar het boekingskantoor voor een briefing met de gids. Het was inmiddels al 21.00 en de meeste restaurants waren al aan het sluiten, dan maar naar de chinees! Na het eten gaan we snel naar bed want de wekker staat om 3.45.

We zouden tussen 4.30 en 4.45 worden opgehaald, maar echt niet later. Het was heel belangrijk dat we op tijd klaar zouden staan! Om 5.15 zijn we nog steeds niet opgehaald en beginnen ons lichtelijk zorgen te maken of we niet zijn opgelicht. Na een paar belletjes worden we uiteindelijk toch opgehaald om 5.30, gelukkig. We rijden 2 uur naar het dorpje Mollepata waar we na het ontbijt starten aan onze trekking met een groep van 15 personen. Op het programma staat 19 km lopen en we stijgen van 2.900 naar 3.900 meter.

Rond 17.30 komen we aan op de ‘camping' voor onze eerste overnachting. De omgeving is prachtig, we slapen aan de voet van de Salkantay berg en hebben uitzicht op andere besneeuwde bergen en gletsjers. Na het eten duiken we vrij snel onze tent in aangezien we best wel kapot zijn en het kwik snel daalt naar -10. Gelukkig hebben we goede slaapzakken, maar de matjes waar we op liggen zijn niet echt een toevoeging, we slapen dus eigenlijk direct op de grond. Lekker hard. 's Ochtends om 5 uur aan onze tent gerammeld 'Buenos dias, coca té??' fluistert onze kok en we krijgen 2 kopjes hete coca thee geserveerd in onze tent. Heerlijk en dan kunnen we meteen onze tent opruimen. Als we al onze spullen bij elkaar hebben gepakt gaan we ontbijten. Buiten is het toch wel koud, dus mutsen op en handschoenen aan als we beginnen met lopen. Vandaag moeten we 22 km in 10 uur lopen. Het eerste gedeelte loopt langzaam omhoog, dat gaat gemakkelijk. Tot we aan de voet van de berg aankomen een pad zigzagt steil omhoog. Een combinatie van het steile pad en de hoogte zorgt ervoor dat we langzaam en met hele kleine stapjes omhoog gaan. De groep valt uitelkaar, want iedereen loopt zijn eigen tempo. We stoppen weinig want zodra je stopt is het heel koud. Pas als we in de zon lopen kunnen we de jassen uittrekken. Het uitzicht is prachtig, we genieten van de enorme besneeuwde bergen om ons heen. In 3 uur lopen we naar het hoogste punt van de trekking 4680 meter. David komt als eerste van de mannen aan en Floor als eerste van de vrouwen, ondanks dat het natuurlijk geen wedstrijd is, toch wel stoer! Boven op de berg bedanken we volgens Inca gebruik de berg, de zon en de Pachamama (moederaarde) doormiddel van het wegblazen van 3 cocablaadjes. Dan kunnen we aan de afdaling beginnen. Een uitdaging voor de knieën na de klim. We wandelen een aantal uur voordat we in een dal komen waar de koks al bezig waren met de lunch. Onze gids vertelde ons dat we lekker als Lizards in het gras konden gaan liggen om in het zonnetje op te warmen. Het derde gedeelte van de wandeling is in de zon en, omdat we steeds verder dalen, ook lekker warm. Op de tweede camping konden we onszelf trakteren op een wel verdiend biertje tot de zon achter de bergen verdween. Ook hier mogen we weer een tentje uitkiezen, deze zijn al voor ons opgezet. Na het eten en een kopje thee gaan we naar bed, 20.00 uur.

De volgende ochtend krijgen we om 6 uur ons kopje coca thee, opruimen, ontbijten en wandelen. Vandaag gaan we door de jungle, een hele andere wereld dan de bergen. Een laatste blik op de Salkantay en we lopen een dal in. Om ons heen bananenplanten, koffie, bamboe en andere tropische en medicinale planten. Daarnaast ook de onvermijdelijke muggen, killers waar we enorme bulten van krijgen. Vandaag wandelen we maar 5 uur, dat is in vergelijking met de voorgaande dagen een eitje. Na 13 km wandelen en lunchen gaan we een stukje met een minibusje, wat het spannends was van de hele trip. Met 20 man in een minibus is veel, maar zoals we nu weten goed te doen. De smalle weg kronkelde langs een hoge klif, natuurlijk was dit twee richtingsverkeer, maar het spannendste moest nog komen... na een half uur rijden zagen we dat er mannetjes in een diepe geul van 1,5 meter in de weg stonden. Er was geen weg!! We dachten nou dat wordt lopen met al die spullen... Nee hoor, ze legden 3 boomstammetjes per wiel neer en zeiden tegen de chauffeur dat hij kon gaan rijden. De werklui keken er een beetje bedenkelijk naar, en wij ook. Doodsbang om van de klif te rollen hielden we onze adem in toen we over dit onbetrouwbare bruggetje reden. Gelukkig is ook dit weer goed gegaan en konden we weer opgelucht adem halen. De chauffeur dacht echter dat hij onoverwinnelijk was na deze escapade reeds langs deze gevaarlijke weg andere auto's passerend alsof hij op de snelweg reed. We lopen misschien toch liever! Toen we een berg op probeerde te rijden bleek de auto met alle mensen en bagage te zwaar voor de banden zonder profiel! Gelukkig wisten we dat niet eerder. Toen we eindelijk bij de camping in Santa Teresa waren konden we snel onze zwemspullen pakken en gingen we met een andere minibus naar de warmwaterbronnen. Lekker zwemmen in warm water na drie dagen wandelen en niet douchen. Genieten! 's Avonds na het diner werd er een kampvuur aangestoken en de latin muziek hard aan. Met alle mensen aanwezig op de camping werd er gedanst. Het voelde net als de kinderdisco op de camping vroeger. Een beetje onwennig maar wel leuk!

De 4^e dag zijn we lui en David is een beetje ziek en nemen we met de hele groep een bus naar Hidoelectrica. Het schijnt ook een saaie en stoffige weg te zijn en dan kunnen we na 3 dagen vroeg op eindelijk een beetje uitslapen tot 8 uur!! Het is maar een half uur met de bus en zitten daarom nog even lekker in de zon in afwachting van de lunch. Na de lunch wandelen we langs de spoorbaan en een rivier naar Aguas Calientes, onderweg zien we de eerste ruïnes van de Machu Picchu. We krijgen een kamer toegewezen in een heel rumoerig hostel met een waanzinnig lekkere warme douche! Er is een straatfestival gaande in de regen, het hele dorp loopt verkleed en dansend op straat. Het wordt ons niet helemaal duidelijk wat de reden is van dit feestje.

Met de groep hebben we besloten om de volgende ochtend i.pv met de bus, lopend naar Machu Picchu te gaan. We spreken om 4 uur 's ochtends af. Het regende een beetje en het was mistig, máár we hadden de hoop dat we op de berg boven de wolken zouden zitten. In een uur beklimmen we de trapjes naar boven, slopend. Eenmaal boven was de Machu Picchu geheel gehuld in mist! Niet te geloven, niets te zien.

We kregen een rondleiding door onze gids, leuk hoor ‘weer een stapel stenen'. We zien wat lama's, maar dat was dan ook de highlight van ons bezoek. Geen zonsopgang, geen vergezichten over het dal. Balend gaan we koffie drinken (a €4,- het kopje! Zuid-Amerika is zóó goedkoop!). Een vrouw verteld ons dat om 10 uur de zon wel door zal breken, het is op dat moment 7:30 dus we besluiten de vrouw te geloven en af te wachten. UNO spelend met onze Oostenrijkse tourgenoten. En onze weervrouw bleek om 10:10 gelijk te krijgen, de wolken trokken op! Snel naar boven, prachtig prachtig prachtig! En snel door naar de Montaña Machu Pichu waar we voor 11 uur aanwezig moesten zijn voor de beklimming. Op naar 3000 meter, een zeer steil pad leidt ons naar boven. Honderden treden en na 4,5 dag wandelen een opgave voor onze longen en voor onze beenspieren. Het is een hele klim, maar als we boven komen zien we de ruïnes van de Machu Picchu beneden liggen, zo mooi! Absoluut de moeite. Na de afdaling gaan we lekker in het gras liggen voor een tukje. We willen nog wat verder wandelen door het enorme complex, maar David spot vanaf een hoger gelegen gedeelte Michael en Loes (vrienden uit Den Haag). We wisten dat zij in Peru zouden zijn, maar toch toevallig dat we ze hier tegen komen. We besluiten na een paar laatste foto's dat we een hapje gaan eten met elkaar en natuurlijk een Pisco Sour te drinken, een typisch Peruviaans drankje! Gezellig, wij gaan die avond met de trein terug naar Ollantaytambo waar we met de bus verder rijden naar Cusco.

We checken weer in bij Milhouse en gaan meteen slapen. David is een beetje grieperig en de volgende ochtend heeft Floor ook de griep. Die dag hebben we weinig gedaan, alleen een beetje geslapen en geskyped met het thuisfront. De volgende dag hebben we nog een nacht gereserveerd in het hostel, maar besluiten omdat Floor nog steeds ziek is nog een nacht extra te blijven. Weer een dagje uitzieken en we bezoeken een markt. Als we terug komen in het hostel duikt Floor maar weer in bed, David hoort opeens bekende stemmen, Michael en Loes verblijven ook in Milhouse op aanraden van ons en komen net terug vanuit Aguas Calientes/Machu Picchu. Michael vraagt direct of Floor ook even naar buiten wil komen want ze hebben een nieuwtje. Op het moment dat Floor naar buiten komt laat Loes haar verlovingsring zien, gefeliciteerd!! We spreken af om hier later een borrel op te drinken en een hapje te gaan eten. We halen stiekem snel een taart bij een bakkerij om het nog even extra te vieren. Na een heerlijk diner drinken we nog een borrel in de bar van het hostel en gaan slapen.

De volgende dag is onze laatste dag in Cusco. We bezoeken het Inca Museum en lunchen daarna nog met Michael en Loes. Na de lunch nemen we afscheid van elkaar, pakken onze tassen en gaan naar het busstation. Hier wacht ons een busrit van 14 uur naar Ica.

Wanneer we 's ochtends om 7 uur aankomen in Ica krijgen we ontbijt via de busmaatschappij bij een restaurant op het busstation. Dit vonden wij nogal vreemd, maar wel lekker. In Ica zelf is niet zo veel te beleven dus we pakken een taxi naar Huacachina. Dit is een dorp/oase in het midden van alleen maar zandduinen, eigenlijk een soort woestijn. Hier vinden we een gezellig hostel met allemaal bungalows en boeken voor dezelfde middag een sand buggy tour door de duinen waarbij je ook kan sandboarden.

De tour begint 's middags rond 16.00. We zitten met tien anderen in een buggy en scheuren als een dolle door de duinen, overal waar we kijken alleen maar zand. Het lijkt af en toe net een achtbaan. Na een tijdje stopt de chauffeur voor onze eerste board plek. Wij vonden de berg al heftig, maar volgens de chauffeur was dit nog de ‘oefenweide'. David is als de dood dat z'n arm weer uit de kom vliegt als hij valt dus besluit head first naar beneden te gaan. Na een paar keer proberen besluit Floor ook maar hier voor te kiezen. Met een noodvaart glijden we over het zand naar beneden. Vervolgens rijden/racen we weer verder naar een volgende sandboard spot. Wanneer we naar beneden kijken schrikken we ons dood, echt een hele lange en steile berg. Floor wil graag op een filmpje naar beneden en gaat eerst. Onder luid gegil is ze binnen no time beneden, terwijl de rest van de groep angstvallig achterblijft. Na Floor gaat ook David naar beneden. Maar we waren er nog niet. Op dit tussenstuk stond ons de heftigste afdaling te wachten. Na ook deze te hebben overleefd wachten op de rest van de groep. Wanneer we langzaam richting de buggy lopen horen we weer een luid gegil gevolgd door gehuil. Het blijkt dat een meisje uit onze groep ook op haar buik naar beneden was gegaan, de controle over het board verloor en crashte met als resultaat schrammen en een gebroken sleutelbeen. Dit was dus niet helemaal zonder gevaar. Het meisje wordt in de buggy geladen en we rijden, helaas, rustig terug naar het dorp.

's Avonds gaan we na het eten op tijd naar bed, want de wekker staat weer om 6.00. Naast de zandduinen is er in Huacachina verder niet veel te doen, maar redelijk dichtbij ligt Paracas. Dit is een dorpje aan de kust met voor de kust de Ballestas eilanden. Deze eilanden worden ook wel vergeleken met de Galapagos eilanden. Er leven hier veel vogels, pinguïns, zeeleeuwen, dolfijnen etc. Het is vrij omslachtig om vanuit Huacachina in Paracas te komen, maar ons hostel regelt hier ook vervoer naar toe in combinatie met een bezoek aan de eilanden. En dat vonden we wel lekker makkelijk, dus dat boeken we dan ook. Het bleek nog wel 1,5 uur rijden.

We gaan per luxe speedboot naar de Ballestas Eilanden. Veel moderner dan wij gedacht hadden. De eilanden zijn prachtig en we zien vooral veel vogels, een paar dolfijnen in de golven, een aantal pinguïns, maar de zeeleeuwenkolonie die normaal gesproken met honderden aanwezig zijn laten het afweten. Slechts één zeeleeuw ligt te luieren op een rots. Na een uur rondvaren gaan we weer terug naar Paracas waar wij blijven overnachten. De zeemist trekt na het ontbijt op en dus kunnen we de rest van de middag lekker op het strand liggen, dat is lang geleden. Het is sowieso lang geleden dat we de zee hebben gezien. Sinds Australië hebben we dit niet meer gezien! 's Avonds eten we de Peruviaanse specialiteit Ceviche (rauwe vis gemarineerd in citroensap met rode ui) wat we beiden erg lekker vinden.

De volgende dag willen we verder reizen naar Huaraz. Dit is een stad omgeven door berglandschap en veel mooie blauwe meren. Vanuit Paracas pakken we een taxi die ons brengt ergens op de Pan American Highway. De chauffeur verteld ons dat hier regelmatig bussen stoppen richting Lima, waar vandaan we weer een bus kunnen pakken naar Huaraz. Het busstation is een paar jaar geleden door een aardbeving gesneuveld dus vandaar dat we als een paar lifters langs de weg staan. Na 5 minuten komt er inderdaad een bus die ons naar Lima brengt. Helaas kunnen we niet in één keer door naar Huaraz dus kopen we buskaartjes voor de nachtbus die vertrekt om 22.30. Het is op dat moment pas 14.00 dus we gaan de stad maar eens verkennen. 's Avonds eten we nog wat in de stad en pakken daarna de nachtbus naar Huaraz.

Wanneer we aankomen is het pas 6.00 's ochtends dus de stad slaapt nog. Na een ontbijtje gaan we toch maar proberen of we al een kamer kunnen regelen. Na een paar hostels bezocht te hebben vinden we een mooie kamer voor een nacht. De dagen erna zijn nationale feestdagen in Peru dus de eigenaresse deelt ons mede dat dan ook de kamerprijs wordt verdubbeld. We zijn van plan om hier wel 5 dagen te blijven aangezien de busprijzen ook worden verdubbeld, Floor d'r verjaardag op komst is en omdat de omgeving prachtig schijnt te zijn. Maar op zoek naar een goedkoper hostel voor de overige dagen dus... Op jacht naar een ander hostel boeken we ook een busje voor de volgende dag die ons brengt naar een plek in de Cordillera Negra. Dit schijnt een bijzonder landschap te zijn met mooie rotsformaties. Vervolgens vinden we een backpackershostel voor de komende dagen, gerund door drie behulpzame broers en die de prijzen niet omhoog gooien tijdens de feestdagen. Één van de broers tipt ons over een wandeling naar een mooi uitzichtpunt aan de rand van de stad wat we die middag kunnen doen. Eerst maar even lunchen bij een Peruviaans restaurantje waar Floor de lokale specialiteit cuy (cavia!) besteld.

Na een korte wandeling komen we bij het punt en hebben een prachtig uitzicht over de stad met de aan de ene kant de Cordillera Negra (‘zwart' berglandschap) en de Cordillera Blanca (‘wit' berglandschap). Het is ook de verjaardag van de stad dus 's avonds bezoeken we een concert op het centrale plein met hele slechte artiesten.

De volgende ochtend verhuizen we eerst onze spullen naar ons nieuwe onderkomen en stappen daarna in een busje richting Hatun Machay. Dit is het walhalla voor bergklimmers vanwege de rotsformaties die ze hier ook wel het rotsbos noemen. Het is hier ook prachtig om rond te wandelen dus kiezen daarvoor (klimmen is niet echt ons, met name David's, ding). We lopen eerst omhoog naar een punt waar we een uitzicht hebben over het ‘bos' en daarachter alleen maar besneeuwde bergtoppen. Tijdens de klim merken we dat we een aantal dagen op zeeniveau zijn geweest, het is onwijs zwaar. De top is dan ook weer op ongeveer 4400 meter.

De rest van de dag relaxen we, lopen rond tussen de rotsen, kijken naar de klimmers en pakken aan het einde van de dag weer een auto terug naar Huaraz. 's Avonds eten we pizza bij een pizzeria. Er zijn hier in Zuid-Amerika meer pizzeria's dan in Italië, dus we hebben nog nooit zo veel pizza's gegeten in zo'n korte tijd.

De volgende dag staat een wandeling naar laguna Churup op de planning. Dit is één van de meren in de bergen die héél blauw moet zijn. De jongens van het hostel regelen voor ons een taxi, want als wij dit doen rekenen de taxi's toeristenprijzen. De taxichauffeur zet ons af bij Pitec, vanaf daar was het een wandeling/klim van 2 uur. De omgeving was weer erg mooi. We liepen in het zonnetje door een mooie vallei met watervallen en wederom een mooi uitzicht. De eerste 1,5 uur van de wandeling waren zwaar vanwege de hoogte, maar te doen. Totdat we bij een paar rotsen kwamen met daaraan touwen vastgemaakt om onszelf naar boven te trekken, spannend. Na nog een half uur zwoegen waren we er eindelijk. Inderdaad een prachtig blauw meer op 4450 meter.

Nadat we ons zelf meegebrachte lunch op hadden klauterden en liepen we weer naar beneden. Eenmaal bij het beginpunt besloten we om nog 1,5 uur de weg naar beneden te volgen naar het plaatsje Llupa. Dit is een leuke wandeling langs weilanden waar boeren aan het werk zijn en een bergdorpje waar amper toeristen komen. In Llupa wachtten we op de bus die vanuit hier weer naar Huaraz zou gaan. Na tien minuten stopt er een auto die ons voor dezelfde prijs ons ook wel naar Huaraz wil brengen. We stappen in en de man zet ons netjes af voor het hotel. In Nederland zouden we nooit zo maar bij een wildvreemde instappen, maar op reis vervagen je grenzen.

's Avonds gaan we naar het eten op zoek naar een leuke kroeg/discotheek want om 0.00 is Floor jarig. We komen in een tent waar we de enige toeristen zijn en alleen maar Peruvianen staan te dansen, top! We bestellen een Pisco Sour en gaan aan de bar zitten. Om ons heen zit iedereen echter aan de kannen Sangria, dus bestellen wij die ook maar. Wanneer de eerste kan op is is het nog geen 0.00 dus bestellen we er nog één. Maar om 0.30 moeten we toch onze meerdere erkennen aan de Sangria, geven het aan onze buren en gaan slapen.

Met een licht katertje worden we op Floor d'r verjaardag wakker en doen we de rest van de dag niets behalve skypen met het thuisfront en buskaartjes regelen voor onze volgende bestemming ‘Huanchaco'. Zoals traditiegetrouw mag de jarige job kiezen waar we 's avonds gaan eten. Floor kiest voor een Frans restaurantje waar we heerlijk (lekker niet Peruviaans) kaasfonduen.

De laatste twee dagen in Huaraz zijn ook weer ingevuld op aanraden van onze nieuwe vrienden van het hostel. De eerste dag gaan we met een tour mee naar de ruïnes van Chavín de Huátar. Dit is waarschijnlijk één van de hoofdtempels uit de pré inca tijd. Het is allemaal wel interessant, maar na de Machu Picchu vallen al deze archeologische plekken wel een beetje tegen. Tijdens de tour bezoeken we nog een museum over Chavin en stoppen we nog bij een mooi meer.

De laatste dag staat volgens velen het hoogtepunt van de omgeving op het programma, een hike naar lake 69. Een klein meer omringd door gletsjers, maar vooral de wandeling er naar toe moet fantastisch zijn. We rijden om 6 uur weg in een busje een komen na 3 uur over voornamelijk een onverharde aan bij de startplek van de wandeling. Vanaf hier is het 3,5 uur omhoog door weer een prachtige vallei dit keer omgeven door besneeuwde bergtoppen en gletsjers.

Eerder dan verwacht (2 uur en 40 min later) komen we aan bij het prachtige meer. Na de lunch lopen we rustig weer terug naar het beginpunt. Hier is een camping met een barretje en omdat we toch op de anderen mensen uit het busje moeten wachten, trakteren we onszelf op een biertje.

Terug in Huaraz pakken we een douche, eten we wat, nemen afscheid van het hostel en stappen op de bus naar Huanchaco.

Vanaf hier hebben we nog maar 2 weken te gaan, dus voor onze trouwe lezers volgt er helaas nog maar één verhaal voor dat we weer in ons ‘zomerachtige' Nederland zijn.

Maar bij dit verhaal wel heel veel foto's van de afgelopen weken. Allemaal zo mooi, we konden niet goed kiezen.